Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/381

 — Kiedyś już sam o tem zaczął — odparł Jaś chmurno — to ci powiem otwarcie, że się jej nie dziwuję; źle się z nią obchodziłeś! bracie, źle!
 — A cóżeś ty chciał, żebym ja przed nią tańcował na paluszkach! żebym jej komplementa prawił?
 — Brakło jej wszystkiego, a najwięcej przywiązania z twojej strony i...
 — No! no! dość tego, widzę że bierzesz jej obronę... a to wściekła kobieta! nigdy mi w najmniejszej rzeczy uledz nie chciała! Ale licho ją bierz! ja ją odkryję i dopiero pokażę co umiem, jak się znów w moje ręce popadnie! Bez grosza daleko pójść nie mogła!
 — To pewna, że jeśli ją znajdziesz — żywo odpowiedział Jaś — ja jej więcej krzywdy zrobić nie dam...
 — Cóż myślisz, że mnie nastraszysz? — śmiejąc się zapytał zbladły Sobocki.
 — Straszyć nie myślę — rzekł młody chłopiec — ale znajdzie się sposób i na ciebie...
 — Przyjechałeś mi robić wymówki? — zawołał kancelista odstępując krokiem.
 — Nie, bo dopiero w miasteczku dowiedziałem się o tem... i mocno mnie to obeszło.
 — Tak! boś młokos — odparł Sobocki — bo tego nie rozumiesz jak się z kobietą obchodzić potrzeba, żeby mieć pokój w domu!
 — A miałeś-że ty pokój?
 — To co innego! to nie kobieta, to szalone stworzenie, któremuby nikt rady nie dał. Już dość powiedzieć, że byle na swojem postawić, wolała uciec bez grosza z domu i wałęsać się po świecie.
 — To twoja wina!
 Sobocki ruszył ramionami.
 — Dałbyś pokój — rzekł — to nie twój interes! gadaj z czem przyjechałeś?
 Jaś się zastanowił. Trochę papierów przygotowanych wyglądało mu z za surduta nie dobrze zapiętego; Sobocki dawno je postrzegł i zwąchał co znaczyły.
 — Wszak to testament? — dodał szybko.
 Jaś milczał jeszcze.