Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/200

 — No! a oni!
 — A oni tam nocują! — cicho odparł mąż.
 — Jakto nocują? — zawołali wszyscy — gdzie? co? jak?
 — A nocują! — żałośnie powtórzył Paweł.
 — No! a wieczerza?
 — Już oni i jedli.
 — Co? cóż oni tam mogli jeść?
 — Kluski i krupnik!!
 — A to przedziwne! przedziwne! kluski, krupnik! — śmiejąc się złośliwie krzyknęła Julja... — powtórz-że jak to było? Jedli? jedli kluski i krupnik, czyż to być może?
 — Tak jest jak ci powiadam; zajechał, roztasował się, jadł co mu dali, jeszcze chwalił że smaczne i nocuje tam, a jutro do nas zaprosił się na objad.
 Julja zacięła usta i spojrzały na siebie porozumiewając się z panną Hiacynthą.
 — Po krupniczku! naturalnie nie wielkie tam miał nadzieje na objad? Dopiero pokażemy co umiemy!... — I uśmiechały się obie szeptając i naradzając się cicho.
 Hiacyntha dodała głośniej:
 — A ja mówię, że w tem coś jest! intrygi! intrygi!
 — Mniejsza o to! niedbam! niedbam! — przerwała Julja — i owszem! — kwaśno i złośliwie a szybko dodała — niech dniują, nocują, jedzą, piją, u tego zagrodowego szlachcica (tak nazywała Hieronima) — a pewno mu szczęścia nie pozazdroszczę.
 — Ale moja lubko — jutro wystąpim!
 — O! to się rozumie!
 — Czy nie wypadałoby wszystkich prosić?
 — Naturalnie — alboż?...
 — Ale ja nie śmiałem.
 — O! jakiż z ciebie...
 — No! to pójdę.
 — Poślij tylko.
 — No! to poślę zaraz.