Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/65

 — Gdyby był bogaty, a podobała mu się Manetka...
 — Manetka! skrzywił się Luis, ona ma dosyć czasu i spieszyć się nie potrzebuje.
 — Mais enfin.
 Wszyscy jakoś spojrzeli po sobie dziwnie i umilkli. Luis dodał chmurno: — C’est l’affaire de Manette.
 Poczem stukając drzwiami zszedł na dół.
 W oknach oficyny widać było z za firanek dwie blade twarze ciekawie przyglądające się wyładowanemu powozowi.
 Były to hrabianki Iza i Emma, dwie nie młode panny, bardzo do siebie podobne, mizerne, chude, słusznego wzrostu, długich twarzy, nie dość harmonijnie połączonych, choć może nie brzydkich rysów. Milcząco, oparte jedna o drugą, z obojętnością ale ciekawie, jak więźniowie ulicy, przypatrywały się przyjezdnym, starając się coś z powozu, koni, sługi odgadnąć.
 — Młody człowiek, odezwała się starsza Iza, sucho i smutnie.
 — Zdaje się, musi być znajomym Luis’a.
 — Nie widziałaś go, gdy wysiadał, wygląda zręcznie, ubrany ładnie.
 — Paniczykowaty, tak...
 — Konie i powóz odeszły do stajni, rzeczy zniesiono do gościnnego pokoju, na dole, zabawi więc.
 — Ale my go nie zobaczemy.
 — Któż wie?
 To mówiąc, powoli odstąpiły od okna.
 Hrabianki miały apartament w oficynie, zajmowały tu kilka pokojów, które swym kosztem sobie urządziły, na złość macosze z jak największym wykwintem i przepychem.
 Z pałacu zabrały jak najskrzętniej co należało do ich matki, miały więc wiele pięknych i kosztownych sprzętów pamiątkowych, a choć dość oszczędne, dla obudzenia zazdrości w Francuzach, nie żałowały sobie