Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/110

 — Możeż to być? wychował go przecie od dziecka, tak kochał i pieścił.
 — Musiał chłopak przeskrobać, i prawie w jednej koszuli wypędził go stary.
 — Nie do wiary!
 — Zakrystyan go spotkał, na własne oczy widział idącego z tłómoczkiem, skarżył mu się nawet podobno, że wygnany nie wie kędy się podzieje.
 — A! miły Boże! to już nie bez przyczyny.
 — A juści nie bez, ale... Różnie mówią, jakoby doktorowi na starość zachciało się żenić, Walek mu czynił uwagi, i panna się domagała, aby z domu ustąpił.
 — Jaka panna? która?
 — Tego niemożna wiedzieć, bo to sekret, ale że się żeni to pewna.
 — A no, powiedzieć by można, w starym piecu diabeł pali.
 — Jak stary oszaleje, to już nie ma miary.
 — Chłopiec się zdawał taki powolny!
 Dalej plotce towarzyszyły inne komentarze.
 — Mówią, szeptał po cichu pan Paweł panu Antoniemu, iż młokos rękę podniósł na dobrodzieja swego, a bodaj czy nie poszło o babę. Oj! bo to te baby!..
 — Ja słyszałem, że pieniądze naruszył.
 — Doktór, który nigdy się nie gniewa, był słyszę w takiej passyi, że o staję u piekarza głos jego poznali, a potem wychowańcowi kazał pono dwadzieścia pięć wyliczyć, i fora ze dwora.
 — Być może! co się to z nieborakiem stanie?
 — Ale ja trzymam za doktorem. Już kiedy był taki oburzony, to nie bez kozery.
 — Ino chłopca szkoda, bo to się zmarnuje.
 — Mówią, że się zaciągnie do wojska.
 — Drudzy powiadają, że go Bernardyni ciągną, ale jemu kaptur nie do smaku.
 Na drugi dzień biegająca po miasteczku wieść, koloryzowana najrozmaiciej, wyglądała tragicznie, tajemniczo, śmiesznie i najpilniejsze badacza oko, nie mogło by w niej rozpoznać z czego się ona zrodziła.