Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/103

turalistą, chemikiem, farmaceutą, eksperymentatorem niż lekarzem.
 — A no, rzekł Mylius — możecie więc rozpocząć coś w tym rodzaju:
 — Zapewne, zapewne — odezwał się Walter pocierając twarz, jakby wyraz chciał jej zatrzeć — coś obmyślę.
 Wyciągnął rękę do Myliusa.
 — Przebaczcie mi, żem was przyszedł nudzić pod pozorem choroby — dodał, szło mi o waszą znajomość, wszak nie odmówicie jej? Niezawadzam ja wam? może chwilę źle wybrałem? Zdaje mi się, że ktoś się z domu wybiera? syn wasz?
 — Ja — ja nie mam syna, cicho westchnąwszy odezwał się Mylius, musi się wybierać może wychowaniec mój, sierota, którego miałem na opiece.
 — Wrócę więc kiedyindziej, jeśli pozwolicie — rzekł podnosząc się z krzesła nieznajomy.
 — Ale nie, nie — siedźcie, proszę. Właśnie w porę jesteście. Chciałbym uniknąć zawsze przykrego pożegnania.
 Mylius spuścił oczy i zamilkł zmięszany..
 — A wy, nie byliście nigdy żonaci? nie macie dzieci? rodziny? spytał po przestanku.
 — Nikogo, poważnie odezwał się Walter — nikogo na szerokim świecie.
 — Położenie, które ma i swe przykrości i korzyści swoje — przerwał Mylius.
 — Któż wie? najlepiej może nie mieć nikogo, nawet wychowańców — szepnął smutnie.
 Walter tylko spojrzał nań.
 — Jeśli się nie mylę, rzekł cicho — cós macie na sercu, kolego. Ale nadto krótko się znamy, i choć ci może cięży, nie śmiesz przed nieznajomym ulżyć sobie.
 Mylius zdziwiony popatrzał na gościa. Był w tem usposobieniu ludzi czułych, którzy w godzinie rozdraźnienia bolesnego, gotowi są spowiadać się przed nieznajomymi nawet. Któż w życiu nie był