Strona:PL JI Kraszewski Banita 1843.djvu/44

 — A co? nic.
 — Idę za jałmużną, są goście słyszałem.
 — Nie ma! Jak wymiotł, wyjechali wczoraj chwała Rogu, i wartownikowi nawet, a mnie też nic nie dawszy.
 — Pojechali! a dokąd?
 — Czort ich wié, co ich tu przyniosł i wyniosł. Wczoraj tu trzęśli Zamek za niémi —
 — O! kto?
 — A jacyś przybyli!
 — A tamci goście, gdzie mówisz pojechali.
 — Gdzieś traktem. — I wskazał chłop ręką na zachód, — ale to tylko byle z miasta, a potém licho ich wié gdzie, bo ludzie pytali, czy gdzie daléj znajdą próm na Bugu.
 — Próm na Bugu! a! — rzekł do siebie Toboła.
 — A jak tu siedzieli, to słyszę — mówił daléj, — raz w raz jeździli na łowy.
 — O często po kilka dni ich nie było, włóczyli się po lesie, często nocowali po wioskach u dzierżawców, u Xięży.
 — Juk myślisz, — spytał Toboła, — da Podstarości jałmużnę.
 Chłop potrząsł głową.
 — To nie pójdę do Zamku! — rzekł dziad — i daléj w swoję drogę. — Bądź zdrów.
 To mówiąc Toboła zwrócił się i ruszył rynkiem na trakt Białéj. Podle ostatniego krzyża, gdzie się dwie drogi schodzą, był domek szpitalny, na pół wpadły w ziemię, na którego dachu porosł jasno-zielony mech, a w ścian szczélinkach trawa. Okna zasłaniała przyźba, a drzwi schowały się były ukośnie i zary-