Ta strona została uwierzytelniona.
IV.
Marynarz wstał z zadumań milczący, próżen trwogi:
Pokonał w swoim duchu potężne Śmierci widmo
I podał wiatrom żagle — niech w lot je ptaków wydmą!
Burzą go nie przerazi, o Morze, gniew twój srogi!
Na nowych dróg bezdroża gna go przemożna wola
Tej myśli, co zachciała posiadać jasne ziemie,
O których mu wieściła, tęskniąca, że w nich drzemie
Słoneczna, młoda Moc!… i śni rodzajne pola…
Bądź chwała tobie, Morze! żeś legło niezmierzone,
Potwornych wód otchłanią, paszczami burz tysiąca
Broniące dróg do ziemi, co Moc w niej śni drzemiąca…
Bądź chwała tobie, Morze! za straszne drogi one:
Że duszę marynarza nęciły niezmożenie,
By zwierzył im swój statek i w tajne szedł przestrzenie…
