Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/124

kojny! zkądże wzięli wapna... w Zakalu się margiel nie kopie, na okolicę u nikogo bez niego się nie obejdzie...
 Ledwie tych słów domówił, gdy wszedł poufalutko do salonu Moszko Hercyk, znajomy nam arędarz z Zakala i stanął przy drzwiach nizko się podsędkowi kłaniając.
 Gość to był zawsze pożądany, bo pieniądze dawał, ale nigdy jak dziś, podsędek miał w ręku sposób sprawdzenia mytycznych powieści pana Porfirego, poskoczył ku niemu.
 — Jak się masz Hercyk? a co tam u was nowiny, w Zakalu słyszę nowy pan?
 — A mamy go! doczekaliśmy się, odpowiedział flegmatycznie żyd gładząc brodę.
 — No! no! gadajże!
 — Śliczny pan! rzekł Moszko, grzeczny, układny... i bogaty!
 — Ba! ba! zkądże o tem wiecie?
 — Znać pana po cholewach! wrzucił Porfiry.
 — A! dajże mi się rozmówić! syknął podsędek, zasłaniając Moszka i biorąc go w oblężenie. I bogaty mówisz panie Hercyk?
 — Juściż to ze wszystkiego widać, mówił żyd. W Zakalu dom na nowo wyporządzamy.
 — O! czemuż u mnie wapna nie kupujecie?
 — Właśnie po to przyjechałem.
 — Żono! kochanie! daj nam wódki! obrócił się podsędek, nie bez rachuby częstować myśląc przed targiem.
 — Pan Porfiry mi tu pełną głowę nagadał o nowym sąsiedzie.
 — Czemu nie! rzekł żyd, jest o czem, człowiek bar-