Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 01.djvu/109

 — Dzień dobry!
 — A! jak się pan dobrodziej ma?
 — W jedno miejsce dążymy.
 — Jakto? niby zdziwiony spytał pan Joachim.
 — Idę do hrabiego Sulimowskiego.
 — Więc to pana dobrodzieja oczekuje? zawołał więcej jeszcze niby zdumiony Goral.
 — Tak jest, śmiejąc się odparł kupiec, mnie, mnie i spodziewam się po starej znajomości, że mi pan dobrodziej pomagać zechcesz.
 Goral zdawał się zakłopotany.
 — Panie łaskawy! rzekł surowo! moim obowiązkiem jest pomagać temu, kto mi zaufał.
 — O! na Boga! nie obrażajże się pan, żywo przerwał Bal, nie żądam nic nad to co godziwe! Ale chodźmy, bo godzina się zbliża.
 — Chodźmy, rzekł obojętnie Joachim, chociaż nie wiem, czy się co zrobi.
 — Jakto! z kolei przelękły i zdumiony rzekł kupiec.
 — Nie będę krył przed panem, że hrabia nie ma wielkiej ochoty pozbyć się tego majątku, któren zowie złotem jabłkiem, ma go za najlepszy klucz z dóbr swoich. Widać, że to jest jeszcze in crudo majątek, ale wielkich nadziei.
 — Nie ma ochoty go zbyć? powtórzył kupiec.
 — Nie powiadam, żeby go nie sprzedał, ale trudno to pójdzie. Człek przytem niezmiernie delikatny i dumny, najmniejsze słówko go obraża.
 — O! o! mówiono mi o tem, zyrkając na Zrębskiego szepnął pan Bal, damy sobie rady...
 — Życzę szczęścia, jeżeli to tak dobre jak powiadają, dodał Goral powoli... Piękne dobra! cztery wioski! zie-