Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 01.djvu/106

 — Cztery! to klucz mosanie! krzyknął pan Bal. A! niechże cię uściskam! to książęce dobra!
 — I tak jest! jak to pan dobrodziej zgadłeś, wychodzą właśnie od kniaziów Szujskich!
 — Dobra po książęcu! Balowie! na Hoczwi, z Balogrodu! powtarzał w zadumaniu rozkosznem śmiejąc się do siebie pan Erazm... Opatrzność! wyraźnie Opatrzność!
 — I ja tego inaczej nazwać nie mogę jak sprawą Opatrzności, z przejęciem się dorzucił patron... Trzeba było wypadku bym o tem zasłyszał i został ręką wyraźną Opatrzności dla mego dobroczyńcy... trzeba było żebym zapobiegł konkurencji, coby walor dóbr podniosła wysoko... mamy w ręku to złote jabłko!
 — Ale cóż oni to szacują? niespokojnie trochę spytał po namyśle Bal...
 — Nie wiem, to pewna że ślepo trzeba będzie chwytać, bo cena słyszę nizka... W tamtych stronach... to co tam zowią duszą płaci się...
 — Jakto duszą, kochanku?
 — Dusze to są ludzie osiedli generis masculini.
 — A więc cóż za masculinów się płaci?
 — Po tysiącu kilkaset złotych.
 — A za kobiecięta?
 — Nic, te się dają w dodatku...
 — A za ziemię..?
 — I za nią nic.
 — Toż za bezcen! krzyknął pan Bal.
 — Płaci się tylko za te dusze i po wszystkiem.
 — A wieleż tam tych dusz?
 — Z górą pół tysiąca...
 — A zatem szacunek przejdzie pół miljona! rzekł