Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Szalona.pdf/180

 Heliodora, przeciwnie, obawiała się ich i za każdym wykrzykiwała coś stłumionym głosem, na pół omdlała, przechylając się w objęcia litościowego Zoriana. Radca drzemał...
 Francuz stał zamyślony, jakby go wesołość niedawna opuściła nagle. Ewaryst był u boku Zoni, która mu rękę położyła na ramieniu
 — A! gdyby litościwy który uderzył teraz w nas dwoje! Co za śliczna, wesoła śmierć, Ewaryście! — zawołała kłoniąc się ku niemu.
 — Ale pioruny są nielitościwe i głupie — dodała — biją w drzewa, trzaskają w wodę, mordują tych co by żyć chcieli, a żaden nie przyjdzie gdzie go biedny, znękany woła!
 Deszcz powoli ustawać zaczynał i niebo się odsłaniało na jaskrawo malowanym zachodzie. Czas i potrzeba było powracać do miasta...
 Zonia sama jedna z Ewarystem siadała do najmniejszego powoziku, chciała być z nim. Radca śpiący, z żoną i Zorianem zabrał się do drugiego, w trzeci siedli Komnacki i Francuz, który zdawał się niezmiernie znużony, ale zarazem szczęśliwy.
 Pan Euzebiusz, żartując sobie z jego upojenia, bo tak tłumaczył dziwny wyraz twarzy, rzekł mu wsiadając.
 Wiesz panie Henryku, wydajesz mi się tak, jakby w ciebie jeden z tych piorunów uderzył!
 — Kto wie? — odparł Henryk — może!!
 Uśmiechnęli się, lecz na tym pytaniu i odpowiedzi skończyła się ich rozmowa, dojechali do Kijowa, nie przemówiwszy już do siebie; Francuz udawał drzemkę...
 Nic potem nie zmieniło się w życiu Zoni i Ewarysta, nie można było w niej dostrzec najmniejszego śladu myśli, które sobie karmiła. Okazywała tylko czułość nadzwyczajną dla Chorążyca i była momentami zadumana..
 Jednego wieczora poskarżyła się na ból głowy przy herbacie.
 — Wiesz, idź ty na dół do siebie — odezwała się do Ewarysta — ja się położę...
 To mówiąc objęła go, uścisnęła z całych sił, gorącymi usty dotknęła czoła i dodała.
 — Dobranoc.
 Chorążyc zszedł na dół, nakazując milczenie ludziom.
 Gdy wstał rano, wchodzący sługa na zawołanie wydał mu się tak zmieszanym, że go to uderzyło.
 — Co ci jest?
 — Nic mi panie...
 To mówiąc zająknął się, schylił i po pewnym namyśle, rzekł.
 — Pani nie ma.
 — Jakto, nie ma? poszła na spacer? któraż godzina? — spytał Ewaryst.
 — Nie, proszę pana — służąca powiada, że pani wyszła jeszcze wczoraj wieczorem, gdy się pan położył i nie powróciła.