Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/154

 — Właśnie nie mam nic do roboty i to mnie trapi — odparł Masłowski — jestem prostym spektatorem. Hrabia Brühl z sobą mnie wziąć nie chciał, w pałacu pustki więc się kręce po mieście.
 Pepita popatrzyła nań jakoś badająco: Masłowski śmiało też do oczu jej pięknych spoglądał.
 — Z tego próżnowania rozmowy — dodał ciszej — przyszła mi fantazja spróbować nosić lektykę i miałem to szczęście być jednem z tragarzy, którzy przed chwilą panią od stryjenki tu odstawili.
 Zarumieniła się i wyprostowała sztywnie, hardo Pepita.
 — I nie wahałeś się waćpan podsłuchiwać rozmowy? — odezwała się.
 — Byłem zmuszony do tego — rzekł Masłowski — cieszę się bardzo, iż się tak stało, bo mogę panią przestrzedz, że gra z takim jegomością, jak Simonis, jest bardzo niebezpieczna i wątpię, by się na co przydała.
 Niezmieszany Masłowski, mimo gniewnego spojrzenia baronówny, mówił dalej.
 — Rozumiem to bardzo, iż w podobnych razach nadzwyczajnych tonący brzytwy się chwyta; ale brzytwa nikogo nie uratowała. Ludzie, co dwom służą, zdradzają obu.
 — Waćpan mnie podsłuchałeś, to niepięknie — odezwała słę zmieszana panna — lecz ufam, że mnie nie zdradzisz: toby było ohydne.
 — Żaden Polak nigdy nie zdradził nikogo — rzekł Masłowski — robimy głupstw wiele, ale w zdrady się nie bawimy nigdy: na to jest dosyć innych, takich, jak Simonis, awanturnik.
 W tej chwili przyszło na myśl pannie Notitz, że i o Masłowskim była mowa, zarominiła się znowu i podchwyciła żywo;
 — Toś waćpan słyszał, co o nim mówiono?
 — Ani słówka nie straciłem — kłaniając się, rzekł pan Ksawery — pani mnie nazwełaś wartogłowem, jeśli się nie mylę.
 Mimowolnie rozśmiała się baranówna.
 — Możem na to zasłużył — zawołał Masłowski — ale gdyby mnie szczęście spotkało takie, jak Simonisa, a! pani, głowę-bym się postarał zamienić, ażeby go się stać godnym.
 Wejrzenie zapłaciło śmiałemu chłopcu.
 — Nie pozwalasz pan pewnie, żem Szwajcara zobowiązała do służby krajowej? — spytała.
 — Nie ufam mu — krótko rzekł Masłowski. — Pani go możesz innym, niż był, uczynić.
 — Rzecz nie do poprawienia — szepnęła Pepita.