Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/092

rad krzątał się — komornicy byli w ruchu. O pomorzanach dowiedzieć się nie mógł Jaksa. Nikt o nich nie wiedział. Zwrócił się do Gromazy zadając, że mu bajkę splótł.
 Podłowczy popatrzał nań z ukosa, nie odpowiedział nic.
 — Jak nie ma, to nie ma — dokończył.
 Wieczorem późno, starzy przyjaciele podpili, Jaszko gdy się rozochocił, dzikim się stawał i nikomu nie przebaczał.
 — E! ty stary ślepcze — rzekł do Gromazy — gdzie się tobie tu pomorzanie przywidzieli...
 Podłowczy się zarumienił.
 — Nie jam ślepy, ale ty! — odparł — a i nosa nie masz...
 Od słowa do słowa, o mało do zwady nie przyszło. Gromaza rozjątrzony mocno, wygadał się.
 — Com mówił to prawda, ale musi być tajemnica — rzekł w końcu. — Ja pomorców po uzbrojeniu zaraz poznam... Oni miecze noszą inne, żelazo mają doskonałe i dużo takich rzeczy, o które u nas trudno. Do nich to wszystko morzem przychodzi. Zaraz ich zwąchałem, gdy nocą przyjechali, ale gdym spytał, okłamali mnie, że są jako żywo z Rusi. Niby ja tamtych też nie widziałem!! Starszy zaraz coś poszeptawszy z Witem, poszedł do księcia pana i siedział z nim do późnéj nocy. Nazajutrz nie pokazywał się nigdzie,