Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/151

 — Zrobić byłoby może trochę trudniej, ale gdybyś wasza miłość chciał tylko.
 — Chciał? śmieszny człowiecze — przerwał Jagiełło — a któżby nie chciał potęgi, podwójnej korony, zwycięztwa nad wrogami, i pięknej żonki młodej!!
 Podniósł rękę książe i śmiejąc się jeszcze, zlekka odepchnął starostę.
 — Nie róbże mi oskomy daremnie!
 Hawnul pokłonił się i chciał go w rękę pocałować.
 — Puśćcie mnie na zwiady! — zawołał — puśćcie! Proszę! Sprawię się dobrze i przyniosę gościńca — koronę.
 Jagiełło nagle spoważniał i posmutniał.
 — Dowiedzieliby się ludzie i urągali potem z wielkiego księcia litewskiego. Głową potrząsnął.
 Semkowi mazowieckiemu wolno wyciągnąć rękę i nic nie dostać, ale synowi Olgierdowemu nie godzi się!
 — Ale żywy duch o tem wiedzieć nie może — gorąco począł Hawnul — ani żem był posłany, ani z czem! kupcem pojadę i powrócę kupcem... To nie waszej miłości sprawa a moja.
 Książe wciąż głową potrząsał.
 Wtem nadszedł młodszy brat Wigund i rozmowa natychmiast przerwaną została. Jagiełło dał znać Hawnulowi, żeby tajemnicy nie zdra-