Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom II.djvu/128

 — Kto?
 — Księżna, żona pana twego.
 Zaręba rozśmiał się szydersko... Nie wierzył. Ryksa powtórzyła.
 — Jam jest! Przysięgam na to!
 — A jam jest ten, — odezwał się Zaręba — co bronił pierwszej żony Przemysława i ocalić jej nie umiał.. Strzeż się, aby i ciebie ten co ją los nie spotkał!
 Ryksa krzyknęła z oburzeniem.
 — Kłamca jesteś!
 — Na Boga żywego, nie! — zawołał głos z podziemia. Patrzałem na to, jak ją męczono lat wiele, dawszy na pastwę służebnym...
 Wreście kazał ją dziewkom udusić!
 Nie wierzysz mi? — pytaj drugich!
 Śpiewałem właśnie tę pieśń smętną, którą o niej lud wszystek nuci...
 Ryksa odskoczyła od okna nie chcąc już słuchać więcej, twarz jej okryła się rumieńcem, oczy nabiegły łzami. Skinęła na starą towarzyszkę, aby do komnat powracać.

---