Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Pogrobek tom I.djvu/092

niego, nie wstał i dopiero, gdy ten go szybkim pominął krokiem, powlókł się za nim.
 Wszedłszy do izb, w których mało już biesiadowało a więcej na ławach lub pod niemi legło, albo z głowami i rękami na stole, zasypiało, Przemko się zawahał. Myślał dokąd pójść, i zamiast do żony, zwrócił do swojej sypialni.
 Tu czeladź także spała pode drzwiami odpoczywając snem potrójnym: znużenia, młodości i napoju.
 Nie obudził się z nich żaden nawet, choć książe drzwi swe otworzył z hałasem, i jeden tylko Zaręba wsunął się za nim do izby.
 Pan i sługa a dawny towarzysz — spojrzeli na siebie jak wrogi.
 Przemko się nie odezwał do niego.
 Zrzucał z siebie odzież niecierpliwie na ziemię. Widok człowieka co śmiał wstrzymywać go, sprzeciwić mu się, burzył go i gniewał.
 Zaręba niezlękniony, chłodny, stał i patrzał. Zdawał się czekać na rozkazy.
 Niegdyś wyrostkami uganiali się z sobą, nieraz szli sił próbować, znali się jak zrośli w jednem gnieździe, bo Zaręba mu chłopięciem do zabaw i posługi był dany.
 Przemko rzucił się na posłanie.
 — Hej! — zawołał rękę ściśniętą wyciągając ku niemu — jeśli ty mi raz jeszcze się ośmielisz!
 — Żal mi i wstyd za was! — mruknął Za-