Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Tom II.djvu/109

 — Nu, niechaj choć zapłaci — rzekł Jurko —
 — A jak będzie goły, gorzéj nas będzie darł, odparł Hryćko — Uważaliście że teraz taki zwolniał jak poszył się i śpi dłużéj i na polu nie siedzi jak dawniéj. Niechaj no zholeje, będzie znowu taki diabeł jak był.
 Jurko pokiwał głową i zamilkł.
 — A kto wié, może my go wysadzim.
 Hryćko westchnął.
 — Niedoczekanie nasze.
 — Poprobujem, rzekł Jurko, niech no cała gromada panom Sądowym zacznie śpiéwać, co tu było, co z nami wyrabiał, jak się znęcał, jak zdziérał; taki oni nie dadzą mu tu rządzić. Wszakże i niedaleko w Hrehorowie, było tak kubek w kubek z Ekonomem i wypędzili go.
 — Poczekajcież, niechaj Denis umrze.
 — Już ja nikomu śmierci nie życzył, rzekł Jurko, i Denis mnie krewniak, a niechajby umarł, bo by wioskę wybawił i my o nim jak o Dobrodzieju wspominali.