Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Latarnia czarnoxięzka Oddział II Tom IV.djvu/080

 — Z doprawdy? z doprawdy? zawołała razem majstrowa.
 — Poznała ją Julka, i tylko co miała zakrzyczéć, ale doróżkarz leciał, jakby go czarci nieśli.
 — Patrzajcie! a sama była?
 — Nie! z jakimś mężczyzną.
 — Otóż to! już to nie czyja tylko męzka sprawka! Ale to Karusia, to jabłuszko! śliczna to była dziewczyna!
 — Aj! toż to ją i ta śliczność zgubiła, moja Jéjmość! dodała Michałowa — w całéj Warszawie, nie było równéj. Toż to officer jeden chciał się żenić, i nawet przystojny, ale jéj w głowie było zwyczajnie jak u dziecka. A teraz ot licho wié co zrobiła. Ona by była Bóg wié jakiego losu mogła dójść! Bo i piękna i roztropna znowu! o! o!
 — No! a na co to darmo teraz serce sobie Jéjmość krwawisz?
 — Oj! nieszczęście to nieszczęście! Żebyć ja ją choć znaleść mogła, niechbym zoba-