Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/016

dziej traciła, unosząc się i zamiast argumentów obsypując mnie obelżywemi wyrazami.
 W ciągu rozmowy byłem zmuszony nietylko własne moje przekonanie wygłosić, ale się podeprzeć tem com słyszał z ust ks. biskupa Samuela i oto tu przytomnego Bonera.
 Podskarbi słysząc to uśmiechnął się i skłonił.
 — Wie ona zdawna co trzymam o niej — rzekł zimno.
 Marsupin ciągnął dalej opowiadanie.
 — Przyszło do tego, że się Bona ze złości rozpłakała.
 — Byłam i jestem królową — zaczęła wołać — chcecie mnie tu sługą uczynić i niewolnicą.
 Na to jednem słowem odpowiedziałem.
 — Nie, tylko matką!
 Na wyrzuty najrozmaitsze, sprawę mając dobrą, znalazłem zawsze odpowiedź słuszną, gotową, której odeprzeć nie mogła.
 W ostatku mnie przyparła posagiem, że z wielkich obietnic, grosza jednego dotąd niewidziano. I na to rzekłem, że przecie termin nie przeszedł, a w nim należytość spłacona będzie.
 Wiedziałem o tem od ks. Samuela, że królowa, gdy nie może nic ze starym królem, ucieka się do łez i gniewu.. toż samo było ze mną. Znowu się jej łzy rzuciły, a złość ją dusiła, łkała i łajała.