Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom III.djvu/202

się do niego Dominikanin — a co? Jesz chleb w krwi maczany, smakuje ci? hę?
 Wojtaszek nic nie odpowiedział, lutnię trzymał właśnie w ręku, brzdąkał po strunach i czekał obojętnie, aż go mnich pominie.
 O. Cesław patrzał ze wzgardą na lutnistę.
 — Samuel choć w chwili zgonu skruszon był — rzekł — kto wie, może mu P. Bóg przebaczy, a ty?
 Wojtaszek w bok spoglądał,
 — Ja ci powiem co cię czeka — rzekł ksiądz — ty zginiesz marnie... w tobie dusza dawno zgniła!
 I poszedł.
 Lutnista ruszył ramionami i zamruczał: — Klecha obrzydły!
 Obejrzał się na niego. O. Cesław szedł spokojnie, ręce w rękawy pozakładawszy. Stawał czasami, witał, mówił coś i mijał przechodzących, aż wśród nich zniknął.
 Jednego dnia gdy się tak wlókł Grodzką ulicą, oko w oko spotkał Borowskiego, ale nie był to ten Borosio od sokołów, którego Samuel tak lubił; zbiedniał, wydarł się i wychudł na trzaskę, a nogami wlókł, bo co ciało całe straciło, wszystko do nóg mu poszło. Te były jak kłody, kijem się podpierał, co chwilę stawał i dychał.
 Poznawszy Wojtaszka jak wrósł w ziemię