Strona:PL Istrati - Kyra Kyralina.djvu/86

 — Jutro w czółnie beja bawić się będziesz, jak królowa! — krzyknąłem ściskając ją.
 Opowiedziałem jej o nadzwyczajnej znajomości, którą zawarłem z turkiem. Czemuż nie była dojrzalszą, mędrszą, bardziej ode mnie doświadczoną!... Oczarowały ją moje słowa... i w oczekiwaniu przejażdżki po Dunaju spędziła noc bezsennie.
 Całe rano stroiła Kyra najpierw siebie, a potem mnie. Około południa udaliśmy się na brzeg. Znajdował się tam arab z ślicznem czółnem. Turka nie było.
 — Czy masz rozkaz, ażeby nas przewieźć po rzece? — zawołała Kyra.
 — Owszem — odrzekł arab.
 Kyra wbiegła na pomost i wskoczyła do łodzi. Idąc za nią, usłyszałem słowa, które przypominałem sobie znacznie później i których znaczenie zrozumiałem w najstraszniejszym dniu mego życia.
 — Co za ładna zwierzyna — rzekł jeden z przewoźników.
 Zwróciłem się do Kyry, pytając o wyjaśnienie.
 — Głupstwo! — odrzekła.
 Wiał lekki wietrzyk. Co za rozkosz i radość. Odjechaliśmy spory kawał od brzegu, gdy łódź zaczęła się chwiać.
 Kyra zlękła się i zawołała:
 — Nie jedź na środek rzeki, ale wzdłuż portu!
 Arab wziął się do steru. Zbliżyliśmy się do brzegu. Dom nasz ukazał się na płaskowzgórzu, nagi i smutny. Dalej oberża, okna naszych pokoi, nędzne i biedne. Barka wymijała mrowie żaglowców i innych łodzi. Sunęła powoli, aż wkońcu zbliżyła się do sa-