Strona:PL Istrati - Kyra Kyralina.djvu/155

wiesz? Sprzedając salep, nie spotyka się Aleksandra Wielkiego!...
 — Ależ tak — odpowiedział mój przyjaciel — każdy musi się zagrzać przy ogniu!
 To powiedzenie o podwójnym sensie, spodobało się oficerowi. Raczył rozmawiać z nami. W pewnej chwili spojrzenia nasze skrzyżowały się.
 — Widziałem cię już gdzieś — rzekł do mnie.
 — Tak jest — odpowiedziałem, rumieniąc się — jechaliśmy tym samym powozem z Mustafą-bejem, przed pięciu laty.
 — Tak, tak, na Allaha! Ty jesteś tym chłopcem, który szukał matki, chorej na oczy! Wieleś się musiał nacierpieć z tym przeklętym typem.
 — O, tak, wiele... nie znałem go wtedy.
 — Ale, czy można ufać pierwszemu lepszemu nieznajomemu, który głaszcze po policzkach?
 Długo rozmawiał z nami oficer. Opowiadał mi o haniebnych czynach Mustafy-beja. Zainteresował się Barbą Yani i jego wiedzą. Na pożegnanie uściskał nas serdecznie i poprosił każdego z nas, ażebyśmy przyjęli po funcie tureckim.
 — To nie napiwek — rzekł — staremu daję w dowód szacunku jego wiedzy, a młodemu — jego cierpień.
 Po powrocie do domu, Barba Yani odezwał się:
 — Widzisz, mój Stawro? Wszędzie są ludzie zbłąkani, ale inteligencja łamie wszelkie zapory; tak łamie je wtedy nawet, gdy jest odziana w mundur wojskowy!
 Z tem wszystkiem Barba Yani starzał się. Cho-