Strona:PL Istrati - Żagiew i zgliszcza.djvu/371

pod rubryką sympatyków, mają prawo do wegetacji w warunkach powyżej opisanych — o ile nie są bezrobotnymi — i do mieszkania „o rozmiarach trumny“. Wszystko to pod warunkiem, że nie będą się zupełnie mieszać do polityki, i że aprobować będą bez zastrzeżeń każde zarządzenie władzy.
 Członkowie Partji dzielą się również na rozmaite kategorje. Jest wśród nich rodzaj proletarjatu komunizmu, ludzie prości i pokorni, przeznaczeni do niewdzięcznych posług; jest klasa średnia, zajmująca skromne, nieźle płatne posady, nie wymagające zbyt ciężkiej pracy; jest dalej burżuazja, spełniająca stosunkowo ważne funkcje w administracji i gospodarce państwowej; jest wreszcie arystokracja, monopolizująca w swych rękach odpowiedzialność i funkcje polityczne; i nakoniec oligarchja, gdzie grupują się faktyczni, choć niezawsze oficjalni przywódcy, otaczający sam „szczyt“ reprezentowany przez Sekretarjat Partji.
 Każda z tych kategoryj zobowiązaną jest do biernego posłuszeństwa wobec kategoryj wyżej od niej stojących; w zamian za to może wymagać takiegoż samego posłuszeństwa od „warstw niższych“, z których ostatnia odbija sobie znów wszystko na „bezpartyjnych“. W ten sposób każdy komunista posiada drobny ułamek władzy w odniesieniu do niższych od siebie. I to nazywa się oficjalnie „dyktaturą proletarjatu“! Nie wolno nikomu krytykować swego przełożonego; natomiast każdy obowiązany jest krytykować siebie samego równych sobie i niższych. Nazywa się to „samokrytyką“. W ten sposób zatem Sekretarjat Partji stoi ponad wszelką krytyką