nika do lutego 10.763 wypadków, z czego 61 śmiertelnych; w poprzednim roku 17.000 nieszczęśliwych wypadków w kopalniach, 23.546 w całem zagłębiu („Komunista“ charkowski, 14 kwiecień 1926). W Georgji robotnicy drzewni pracują dwanaście godzin dziennie w terenie bagnistym, pozbawieni wszelkiej opieki sanitarnej; pracujący przy budowie mostu na Ingur[1] „są zupełnie pozbawieni praw“, poniewierani przez inżynierów, nie wiedzą nawet, ile im się należy za ich pracę (Zaria Wostoka w Tyflisie, nr. 1133 i 1162, marzec—kwiecień 1926).
Robotnik, który stracił rękę i jest niezdolny do pracy, mający pięć osób do wyżywienia, bez środków do życia, napróżno od sześciu miesięcy stara się o uzyskanie miesięcznej zapomogi w sumie marnych dziesięciu rubli. (Raboczaja Gazeta, 10 czerwiec 1926). W okręgu Krywoj-Rog pewien robotnik czeka od dwóch miesięcy swej kolejki, by mu amputowano zmiażdżony członek („Prawda“, 9 czerwiec 1926).
W sprawozdaniu z plenarnego posiedzenia Rady Syndykatów czytamy: „Chorzy robotnicy czekają po dziesięć dni na lekarza; brak lekarzy, a szpitali niema“.
Przejdźmy do roku 1927. „Trud“ z 27 marca 1927 sygnalizuje ponownie wzrost nieszczęśliwych wypadków w okręgu donieckim. „Prawda“ z 13 kwietnia 1927 stwierdza, że ilość tych wypadków w rejonie moskiewskim wzrosła o 60% w ciągu jednego roku. „Weczernaja Moskwa“ z 29 kwietnia 1927 oblicza, że w ciągu roku 1926 było 45.000 nieszczęśliwych wypadków w gub. moskiewskiej;
