dyńskiego[1], Żelazny strumień Serafimowicza[2], Pogrom Fadajewa[3], Głód Semionowa[4], wszystko dzieła przesycone wielkim romantyzmem strasznych lat, — do których dolicza się jeszcze świeżo skonstruowaną doskonale przez Panferowa[5] powieść z życia chłopów, żaden z wyliczonych powyżej autorów w ciągu ostatnich lat faktycznie nie doszedł do większego rozwoju talentu. Literatura proletarjacka nie wzbogaciła się ani na punkcie autorów, ani na punkcie dzieł, mimo, że Gosizdat zalał cały kraj utworami pisarzy proletariackich. Obserwuje się tu zupełne wyjałowienie w dwóch kierunkach: pisarz proletarjacki zdaje się obecnie poprostu dreptać w kółko na jednem miejscu; literatura proletarjatu wzięta w całości, również stoi na jednem miejscu.
Literatura rosyjska przechodzić będzie ewolucję razem ze swym krajem, a nie tak, jak to sobie wyobrażają niektórzy uparci teoretycy, zaślepieni w swoich tezach. Los jej związany jest z losem Sowietów. Im bardziej proletarjat rosyjski stawać się będzie potężnym, wolnym, kulturalnym, — tem bardziej będzie, samą siłą rzeczy, wywierać wpływ na literaturę, a wszelka presja administratywna w tym kierunku okaże się zbyteczną. Ale skoro sytuacja rosyjskich pracowników jest gorszą od sytuacji innych klas — rzeczywiście więcej kulturalnych, — ani wymogi stawiane przez Gosizdat, ani „dyrektywy“ biura partji komunistycznej nie potrafią tchnąć w twórczość proletarjacką nic więcej, jak życie fikcyjne i mizerne.
- ↑
Jurij Nikołajewicz Libedinski (18939-1959) – rosyjski pisarz i dziennikarz.
- ↑ Aleksandr Sierafimowicz Sierafimowicz (1863-1949) – rosyjski pisarz.
- ↑ Aleksandr Aleksandrowicz Fadiejew (1901-1956) – radziecki pisarz i krytyk literacki.
- ↑ Siergiej Aleksandrowicz Siemionow (1893-1942) – rosyjski pisarz.
- ↑ Fiodor Iwanowicz Panfiorow (1896-1960) – rosyjski pisarz.
