Strona:PL Istrati - Żagiew i zgliszcza.djvu/205

w szeregach partji i domaga się nawrotu do wewnętrznej demokracji, „jak za czasów Lenina“.
 Demaskuje nadmierne ambicje Stalina, który chce swych osobistych przeciwników odsunąć od kierownictwa partji. Domaga się opublikowania i wprowadzenia w czyn testamentu Lenina, to jest jednego z ostatnich orędzi Lenina do kierownictwa partji, w którem to orędziu Lenin poleca odebrać Stalinowi prowadzenie generalnego Sekretarjatu i oświadcza, że uważa Trockiego za jednego z najlepszych przywódców partji.
 Zbija optymistyczne twierdzenia sfer oficjalnych, jakoby sytuacja ekonomiczna stale się polepszała, jakoby wieś skłaniała się spokojnie ku socjalizmowi. Dopomina się bardziej aktywnej polityki uprzemysłowienia kraju.
 Opozycja nie ma prawa ani odezwać się głośno, ani pisać. Członków jej przenosi się z miejsca na miejsce, pozbawia pracy (czyli naraża na śmierć głodową), wyklucza. To się praktykuje stale. Cała prasa co dnia oskarża opozycję o zdradę, o przekonania socjalno-demokratyczne, o najgorsze zbrodnie. Oskarża się ją o szerzenie defetyzmu podczas wojny. Nieraz imputuje się opozycjonistom coś wręcz przeciwnego temu, co faktycznie mówili, — a ewentualnych sprostowań dzienniki nie zamieszczają. W jesieni r. 1928, przed XV Kongresem partji, walka jeszcze się zaostrza.
 Wedle statutów należy w przeddzień Kongresu, na miesiąc lub dwa naprzód, zwołać wszystkich członków partji, celem przestudjowania i przeprowadzenia dyskusji nad ogólną polityką partji. Biuro polityczne, — z którego na gwałt wykluczono