Ta strona została przepisana.
I tybyś z wieży wreszcie wysokiej rad skoczył,
70
Lub ostry miecz norycki[1] w własnej krwi ubroczył,
Powróz ci się wisielca uśmiechnie przyjemnie:
Tak ci życie obmierznie. — Daremnie, daremnie!
Bo wtedy na kark wroga Kanidya siędzie
I jak wichr pocwałuje w karkołomnym pędzie!
75
To jakże? — Lalki z wosku ruchem darzyć mogę,
Jak to, wścibinos, sam wiesz najlepiej, i drogę
Miesiączkowi na ziemię ukazać po nocy,
Umarłe i spalone ożywiać w mej mocy,
Niewiernego kochanka mym trunkiem nawrócę:
80
Ty jeden miałbyś tylko urągać mej sztuce?«
- ↑ W. 70. norycki miecz — Noricum — kraina alpejska (Styrja i Karyntja) na południe od górnego Dunaju, słynąca z bogactw mineralnych, a zwłaszcza żelaza; w Rzymie znana była z dobroci stal norycka i wogóle broń, pochodząca z fabryki w Laureacum.
