Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/113

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.


Mnie Dak, co w boju miną nadrabia, strwożony,
Mnie Kolchy, mnie kresowe poznają Gelony;
Mnie oświeceni Nadrodzianie[1],
       20

Mnie wysławiać będą Hiszpanie.


Na mym niby-pogrzebie niech płaczka[2] nie płacze,
Zbyteczne narzekania i szpetne rozpacze[3];
Krzyk, żegnanie, pamiątki wieczne[4] —
Wszystko, druhu, wszystko zbyteczne.

  1. ↑ W. 19. Nadrodzianie — mieszkańcy nadrodańscy, Gallowie.
  2. ↑ W. 21. płaczka (praefica) — kobieta najęta do żałosnego zawodzenia na pogrzebie.
  3. ↑ W. 22. szpetne rozpacze — wykrzywiające twarz, a więc szpecące.
  4. ↑ W. 23. pamiątki wieczne — pomniki grobowe.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Horacy_-_Poezje.djvu/113&oldid=2299078”