Strona:PL Herbert George Wells - Pierwsi ludzie na księżycu.pdf/85

łem — ziemia drżała od uderzeń, jednakowych, miarowych i dźwięcznych!
 Bumm! Bumm! Bumm!
 Dźwięk ten przypomniał nam kościelne mury, bezsenne noce w wielkiem mieście, świąteczne ranki, słowem — życie, otoczone aureolą rozumu i idealnych uczuć. Był to, niewątpliwie, dźwięk wielkiego, dzwonu.
 Bumm! Bumm! Bumm!
 Pobledli, szeroko rozwartemi oczyma spoglądaliśmy nawzajem na siebie.
 — Co to — dzwon? — spytał Cavor szeptem.
 — Jakby dzwon.
 — Cóżby to mogło znaczyć?
 — Nie wiem.
 — Licz uderzenia — rzekł Cavor, jednak było już późno — dzwonienie ustało.
 Cisza oddziaływała na nas dręcząco. Żal było rozstać się z tak żywem wrażeniem czegoś tajemniczego, a widocznie pochodzącego od istot rozumnych. Słyszeliśmy rzeczywiście dźwięk dzwonu, czy też to była tylko halucynacja?
 Cavor wstrząsnął mi rękę i szeptem, jakby obawiając się kogoś zbudzić, rzekł.
 — Pójdziemy szukać aparatu. Musimy, koniecznie musimy go znaleźć. Ten dzwon... ten dźwięk niepojęty. To nad mój rozum.
 — A dokądże pójdziemy? Gdzież mamy szukać kuli? — pytałem szeptem.
 Cavor wahał się. Świadomość, że istnieje u pobliżu coś dla nas niewidzialnego i niepojętego odbierała nam możność spokojnego zastanawiania się. Kto dzwonił? Gdzie dzwonili? Czyż ta pustynia, raz paląca się słońcem, to znów marznąca do tempe-