Strona:PL Helena Staś - Moje koraliki.pdf/34

— 28 —

 Mówiąc to, ciągle szła tyłem naprzód, a chłopcy mimowoli szli zanią.
 Doprowadziła ich w taki sposób do środka ulicy.
 Chłopcy. zniecierpliwieni. znów. nagabywali o drugą historyjkę.
 — Ona pewno nic nie wie, jeno nas tak mami — mówili między sobą.
 — A wiem! — odrzekła naraz śmiało dziewczyna. — Wiem to, że ja dziewczyna powstrzymałam was od bójki, że wyprowadziłam was z ciemnych murów na ludzkie oczy — NA JASNĄ SZEROKĄ DROGĘ...
 Po tych słowach śmiejąc się serdecznie pobiegła naprzód tak prędko, że jeno spódniczki za nią szeleściały.
 Chłopcy trochę zawstydzeni spojrzeli po sobie, a żywego usposobienia Kuba pierwszy zawołał:
 — Widzisz ją! mądralina!... Skoczmy za nią i niedarujmy za swoje.
 Ale zastanawiający się nad wszystkiem amerykanin Mike, powstrzymał gwałtownego Kubę, mówiąc:
 — Never mind Kuba, SHE IS ALLRIGHT!