Strona:PL Helena Staś – Na ludzkim targu.pdf/51

—   47   —

rząc o kwiatach przyszłości — siedział bez ruchu do godziny 12-ej.
 Rozlegający się donośnie w ciszy nocnej dźwięk kościelnego zegara przywołał go na chwilę do rzeczywistości.
 Echo godziny dwunastej zbudziło dziwny obraz w jego duszy: Wszystkie fazy życia, całą męczarnię ducha ujrzał w jednej chwili. Zrozumiał! To własne mary snuły się przed nim! — To była północ jego życia.
 To, co dotąd nazywało się dziś, musi zostawić wspomnieniu wczoraj — bo „jutro” choć nieznane jeszcze — domaga się już miejsca.
 Wyjął zegarek, a gdy za dotknięciem sprężyny spotkał się z łagodnem obliczem Anny, wpatrzył się weń jak w konar odarty już z liści, który po raz ostatni chroni od spiekoty — i zadumał się boleśnie.
 Znów widma przeszłości, jak mary nocne, stawały przed nim...
 Rozumiał, że stanowcza to godzina jego życia... Umierał dla świata przeszłych marzeń, a rodził się dla nieznanego przeznaczenia jutra...
 Rzeczywistość pchała go naprzód, więc przechodził duchem mękę konania i bóle rodzenia.
 Szamocąc się z sobą wpadał stopniowo