Strona:PL Harcerstwo poznańskie w pierwszem dziesięcioleciu M. Lissowski.pdf/42

 40

Wpływ harcerzy w T. T. Z. był wówczas bardzo silny. Większość członków zarządu należała do drużyny skautowej. Mimo to jednak oni sami, uznając, że najważniejszą u Polaków, pozbawionych szkoły polskiej była znajomość mowy, historji i literatury polskiej, wysuwali i przestrzegali zasady, że tylko dobrze uczący się w kółkach języka polskiego ma prawo należeć do drużyny, co znacznie podnosiło znaczenie drużyny i jej wartość.
 Kilka faktów z kroniki skautingu gimnazjalnego to: dwutygodniowa wycieczka nad morze polskie w r, 1917 (8 uczestników), a tygodniowa w r. 1918 (20 uczestników), W lecie 1918 r, odbył się staraniem drużynowych drużyn gimnazjalnych z Poznania, Śremu i Inowrocławia kilkudniowy kurs harcerski w Leśniewie (pow, Gniezno), na który przybył ks. kan. Prądzyński, który się w tym czasie żywo zainteresował harcerstwem. Kierownictwo drużyny Traugutta kolejno przeszło w ręce kol. Kalksteina a następnie W. Chrzanowskiego. Począwszy od wybuchu rewolucji listopadowej datuje się nowy okres życia drużyny. Przestano się kryć przed władzami szkolnemi, ochotników werbowano już półjawnie, to też liczba harcerzy znacznie wzrosła i wynosiła w grudniu około 150. Uznając, że liczebność hamuje normalny rozwój drużyny, utworzono przy poszczególnych gimnazjach poznańskich samodzielne drużyny. Następuje wkrótce zupełne ujawnienie skautingu gimnazjalnego. Przemarsze z ćwiczeń przez miasto z śpiewem, oficjalny udział w obchodzie listopadowym, urządzonym przez okręg poznański na Miasteczku. Drużynowi gimnazjalni wchodzą w skład poznańskiej Rady Drużynowych, uzależniając formalnie swe drużyny od Komendy Okręgu, tak, że w czasie powstania jest już ścisłe współdziałanie z drużynami zawodowo pracującemi. Odtąd dzieje harcerstwa gimnazjalnego nie różnią się od losów innych drużyn, stanowiących miejscowe harcerstwo. Skan zawiera grafikę.