Strona:PL Haggard - Kopalnie Króla Salomona.djvu/97

doku oświeconego niknącemi promieniami zachodzącego słońca, które tu i owdzie na śniegu krwawą odbijało się łuną, a szczyt wzgórza wieńczyło koroną świetlaną.
 — Słuchajcie — słabym głosem przemówił Good — niedaleko tu musi być jaskinia, o której stary da Silwestra wspomina.
 — A tak — odpowiedziałem — jeżeli jest jaka.
 — Et, Quatermain, nie gadałbyś tak — zamruczał sir Henryk — ja wierzę staremu w zupełności, przypomnij sobie tylko wodę. Znajdziemy i jaskinię.
 — Jeżeli jej przed nocą nie odszukamy, to już po nas — odparłem pocieszająco.
 Przez pięć minut szliśmy w milczeniu, kiedy nagle Umbopa, który postępował obok mnie owinięty w swoją kołdrę i mocno w pasie ściągnięty rzemieniem, ażeby „przycisnąć głód,“ jak mówił, schwycił mię za ramię.
 — Patrz! — zawołał wskazując na grzbiet wzgórza.
 Spojrzałem we wskazanym kierunku i o jakie dwieście kroków od nas zobaczyłem jakby otwór czerniejący w śniegu.
 — To jaskinia — powiedział Umbopa.
 Skierowaliśmy kroki nasze w to miejsce i przekonali się, że otwór stanowił rzeczywiście