Strona:PL Haggard - Kopalnie Króla Salomona.djvu/237

Prowadźcie nas wodzowie! Królu, zaczynaj bitwę!
 „Powstali dumni i pełni pychy, a było ich dwadziaścia tsięcy ludzi i jeszcze dwadzieścia tysięcy.
 „Pióra ich pokryły ziemię, jak gniazdo ptasie; włóczniami wstrząsali, walki pożądali radośnie.
 „Rzucili się. na mnie, najsilniejsi stanęli przeciwko mnie wołając: Ha, ha, ha! śmierć tobie.
 „Przeszyłem ich błyskawicą, zmiotłem moją włócznią ich potęgę, głosem moim o ziemię ich powaliłem.
 „Podli rozproszyli się, przeminęli jako mgła poranna.
 „Zwierz dziki i ptak drapieżny szarpie ich i ciało, ziemia krwią ich nasiąkła.
 „Gdzie są ci potężni, którzy powstali.
 „Gdzież są ci dumni, którzy potrząsając piórami wołali: „Śmierć tobie!”
 „Pochyliły się ich głowy, ale nie we śnie; spoczywają ich członki, ale nie we śnie.
 „Zapomnieni są, poszli w ciemność i więcej nie wrócą; żony ich zabiorą inni, a dzieci przestaną pamiętać o nich.
 „A ja — ja! Król, jak orzeł się znalazłem.