Strona:PL H Mann Błękitny anioł.djvu/177

że nie zgłosili się dawno. Władze oskarżycielskie wystrzegałyby się bicia w wielki dzwon. Oczywiście przypuszczano, że idzie tu wyłącznie o chłopców z gatunku Kieselacka.
 Po otwarciu rozprawy przewodniczący zapytał trzech oskarżonych, czy przyznają się do winy. Kieselack począł natychmiast zaprzeczać. Ale sam przecież przyznał się do tego dyrektorowi, zaś w czasie śledztwa wyznał wszystko. Dyrektor wystąpił i potwierdził to szczegółowo. Był zaprzysiężony.
 — Pan dyrektor skłamał, — oświadczył na to Kieselack.
 — Ale pan dyrektor poprzysiągł to.
 — Ojej, — zawołał Kieselack, — w takim razie napewno już skłamał.
 Wyzbył się wszelkich skrupułów. Wyrzucony ze szkoły i tak przecież został. A przytem został gorzko zawiedziony w swojej wierze w ludzi, gdyż zamiast otrzymać przyrzeczoną nagrodę, stawiony został przed sąd.
 Lohmann i hrabia Erztum przyznali się do czynu.
 — Ja tego nie zrobiłem, — seplenił Kieselack.
 — Ale my! — zadecydował Lohmann, niemile dotknięty tem koleżeństwem.
 — Pardon, — wtrącił Erztum. — Ja to sam zrobiłem.
 — Przepraszam, — i Lohmann zrobił minę znużonej surowości. — Z całą stanowczością muszę bronić swego udziału w tem uszkodzeniu mienia publicznego, czy jak się to nazywa.
 Von Erztum powtórzył:
 — Zniszczyłem grobowiec zupełnie sam. To prawda.
 — Mój drogi, nie bujaj, — poprosił Lohmann.