Strona:PL Grignon de Montfort - O doskonałym nabożeństwie.djvu/314

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

szach, które dobrowolnie zatopiły się w Tobie, zginęły w Tobie.
2) Dusza, która nabożeństwo to praktukuje, uważa za nic wszystko, co sama myśli lub czyni. By zbliżyć się do Chrystusa, lub z Nim przynajmniej rozmawiać, szuka ona oparcia i znajduje upodobanie jedynie w zamierzeniach i intencjach Marii. I dlatego ćwiczy się ona wiele więcej w pokorze, niż dusze, które działają, same z siebie, które w sobie i we własnych zamiarach mają upodobanie i na własne liczą siły. Toteż dusza taka daleko większą chwałę oddaje Bogu, który cześć doskonałą odbiera tylko od tych, co są pokorni w duchu i cichego serca.
3) Najśw. Panna przyjmuje z wielkiej miłości w Swe Dziewicze ręce podarki, jakie Jej z naszych uczynków składamy,