Strona:PL Grabiński Stefan - W pomrokach wiary.djvu/021

15

 — Doktorze — podjąłem ochryple, nieswojo — Pan wierzysz w przeczucia?
 Zadrżał. Ciemne oko utkwiło niespokojnie w mojem:
 — Przeczucie?... Nie wiem... doprawdy sam nigdy nic podobnego nie doznawałem. Są ludzie wrażliwi na takie rzeczy — inni nie reagują zupełnie.
 — W takim razie trzeba im dopomódz — szepnąłem z piekielnym łyskiem oczu.
 — Ależ pan oszalałeś! — żachnął się powstając wzburzony — na co!? dlaczego?!...
 — Cha, cha! wyborny Pan sobie jesteś. Spytaj mimozy, czemu stula kwiaty na słotę, spytaj ptactwa, czemu spieszy na wyraj? To nieprzezwyciężona konieczność!
 Doktor przemierzał cegielnię dużymi krokami, od czasu do czasu mnąc brodę wązką, niemal kobiecą ręką, na której średnim palcu połyskiwała w płomieniu ognia złota obrączka.
 — A wiesz Pan, co to zawiść bogów, zemsta nagła i druzgocząca jak piorun przy promiennej pogodzie dnia? Dziś jesteś silny i mocny szczęściem, ale to się mści w czwórnasób! Pan nie masz prawa! Patrz tam w zbutwiałe doły życia! Czy widzisz te zropiałe dziąsła, próchnicę ciał, zgniliznę dusz? Czy słyszysz chrobot skażonych głosów, rzężenie spiekłych gardzieli, poświst kończących krtani? Krew tłoczy się w arterye ciężko, ospale, żar praży trzewia, wnętrzności!
 To wasze dzieło! To wy, wyście przechylili szali, wy podli, szczęśliwi!
 Lecz my przywrócim równowagę, my ludzie mroku, nieznani, my dzieci nocy, zaułków! Tak nam dopomóż Bóg!...