Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/564

żesz uporządkować swoje sprawy majątkowe i życie? — pytała. — Pomyśl!
 Obłomow westchnął i zamyślił się. Walczył z sobą. Olga odgadła tę walkę z jego twarzy.
 — Słuchaj! — poczęła mówić — ja teraz długo wpatrywałam się w portret mojej matki i z jej oczu zaczerpnęłam rady i siły. Jeśli ty teraz jak człowiek uczciwy... Pamiętaj Ilja, my nie dzieci i nie bawimy się — rzecz dotyczy całego życia! Zapytaj własnego sumienia i powiedz, ja ci uwierzę, ja znam ciebie: czy ci wystarczy siły na całe życie? Czy będziesz dla mnie tem, czego mi potrzeba? Znasz mnie, rozumiesz przeto, co chcę powiedzieć. Jeśli ty po namyśle i śmiało powiesz tak: ja cofam moje postanowienie. Oto moja ręka, pójdziemy razem, gdzie chcesz, za granicę, na wieś, nawet na Wyborgską stronę!
 Obłomow milczał.
 — Gdybyś wiedziała, jak ja kocham ciebie...
 — Ja czekam nie zapewnień miłości, lecz krótkiej odpowiedzi — przerwała prawie sucho.
 — Nie męcz mnie, Olga! — rzekł prawie w rozpaczy.
 — Cóż, Ilja, mam słuszność, czy nie?
 — Tak, — jasno i stanowczo odpowiedział Obłomow. — Masz słuszność!
 — Zatem, musimy się rozstać — rzekła stanowczo — zanim wróci ciotka i zobaczy, jak jestem zdenerwowana.
 Obłomow nie odchodził.
 — Gdybyś się nawet ożenił — cóż potem?
 Milczał.
 — Zasypiałbyś coraz głębiej, zapadał coraz niżej. Czy nie tak? A ja? Widzisz, jaką jestem.