Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/127

 — Wkońcu — rzekł doktor — w zimie musi pan jechać do Paryża i tam w wirze życia proszę szukać rozrywki. Nie myśleć tylko dużo: z teatru na bal, na maskaradę, za miasto, z wizytami, ażeby pana otaczali przyjaciele, wesołość, śmiech...
 — Czy więcej już niczego nie potrzeba? — spytał Obłomow ze źle ukrytym gniewem.
 Doktór zamyślił się.
 — Chyba jeszcze używać morskiego powietrza... Siądzie pan na parostatek w Londynie i można odbyć przejażdżkę do Ameryki.
 Wstał i począł się żegnać.
 — Jeśli pan to wszystko wypełni akuratnie... — mówił.
 — Dobrze, dobrze! Z pewnością wypełnię, — złośliwie odpowiadał Obłomow, asystując doktorowi do drzwi.
 Doktór wyszedł, zostawiwszy Obłomowa w bardzo smutnym nastroju. Zamknął oczy, założył sobie ręce na głowę, skurczył się w fotelu i tak siedział, nie patrząc nigdzie i nic nie odczuwając.
 Z tyłu ktoś się nieśmiało odezwał.
 — Ilja Iljicz!
 — No? — spytał Obłomow.
 — A cóż zarządcy domu powiedzieć?
 — O czem?
 — O zmianie mieszkania przecież!
 — Ty znowu z tem samem? — zdziwiony spytał Obłomow.
 — Cóż mam robić, batiuszka Ilja Iljicz, cóż mam robić? Proszę rozsądzić: życie moje i bez tego gorzkie... do grobu patrzę...
 — Nie, ty widać mnie chcesz do grobu wpędzić