Strona:PL Gibess - Obozownictwo.pdf/79

 Mniej przydatne są gałęzie buku, grabu i dębu, zwłaszcza tego ostatniego. Gałązki tych drzew są sztywne i kruche, liście chociaż duże, odstają od gałązek i nie przylegają do siebie. Wszystko to jednak nie wyklucza użycia ich na poszycie.
 Z drzew iglastych, doskonałemi są gałęzie jodły i świerku. Długie, szerokie, giętkie, obficie uliścione, znakomicie przylegają do siebie, ogromnie ułatwiają pracę i skracają czas użyty na budowę szałasu. Bardzo złą, ale tylko w lecie, mimo swego bogactwa w uliścieniu okazała się sosna; igły jej ułożone w pęczki odstają od siebie i przez to nie tworzą tak dla nas pożądanej jednolitej warstwy. Zato w zimie, zwłaszcza śnieżnej, jest nie do zastąpienia.
 Przy układaniu gałązek należy układać je równolegle do spadku ściany szałasu (rys. 16).
 Gałązki drzew liściastych w poszyciu winny być ułożone stroną górną liści na zewnątrz, dolną do wewnątrz, tak jak rosną na drzewie. Znajdujące się na zewnętrznej stronie liści kanaliki powstałe z unerwienia, doskonale pomagają do spływania wody deszczowej. Inaczej rzecz się ma u drzew iglastych, tam kanaliki te znajdują się na spodniej stronie igieł i dlatego gałązki świerku i jodły należy układać spodem na zewnątrz.
 Jeżeli braknie nam jednolitego materjału, wtedy z gałązek drzew robimy podłoże do poszycia, które następnie pokrywamy, względnie uszczelniamy, ro-