rowka i zostaje odprowadzona na zewnątrz. Kopie się rowek głęboki i szeroki na jedną łopatkę, ziemię wybiera ostrożnie i usypuje z niej od strony namiotu malutki wał, tak aby ściany namiotu nań zachodziły; rowek ma bocznicę odprowadzającą wodę po pochyłości.
Wejście do namiotu zwrócone jest, o ile możliwe, w zimie w stronę południową, w lecie na wschód lub zachód, nigdy na północ. Wreszcie wewnątrz namiotu robimy posłanie z mchu, trawy, paproci, siana, lub też wyplatamy materace. (O wygodach w namiocie później). Teraz dopiero można — w lecie — namiot zamieszkać. Budowę namiotów dużych pomijam ze względu na stosunkowo rzadkie ich zastosowanie. Do budowy namiotów potrzebne są płótna namiotowe, laski skautowe lub specjalne składane (rys. 15), kołki namiotowe w znacznym zapasie, zapas beczułeczek drewnianych, guzików i pentelek, które służą do spinania płócien, drewniany młotek do wbijania kołków namiotowych, bo przy wbijaniu siekierą łatwo się łamią, kawałki płótna, igły, grube nici do naprawy w razie rozerwania i pęknięcia płótna, mocny pleciony sznurek do łączenia płócien i naciągania namiotu, mała łopatka saperska i siekierka. Sznury namiotowe w razie nieuwagi, zwłaszcza w porze deszczowej, pękają.
W porze deszczowej sznur i ściany namiotu, o ile byłyby silnie naciągnięte, trzeba zwolnić, bo płótno i sznur, nasiąknąwszy wodą, kurczą się i przez
Strona:PL Gibess - Obozownictwo.pdf/73
Ta strona została przepisana.
