Karność w obozie. Jednym z najważniejszych czynników, który bezwzględnie przyczyni się do ożywienia ładu i porządku w obozie, a co za tem idzie uzyskania możliwie najwyższej sumy przyjemności, będzie karność. Harcerze w obozie są złączeni w bardzo ścisłą grupę, tworzą w tym czasie niejako jedną wielką rodzinę, pobudzoną wspólnością ideałów, dążeń i interesów do gromadnego życia. Tu więc powinna być kuźnia tych ideałów braterskości, najgłębszych przeżyć moralnych harcerskich. Tu znajdzie każdy w tym zakresie ogromne pole do popisu. Wszelki egoizm, swoje ja, musimy odsunąć od siebie zupełnie. Musimy o nich zapomnieć. Musimy podporządkowywać się ogólnym potrzebom gromady. Tu znajdzie zastosowanie w całej rozciągłości dewiza: „Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego“. Wszelkie kaprysy, obrazy, sympatje, niesympatje, różnice zapatrywań muszą zmaleć do zera. Inaczej nie osiągniemy harmonji współżycia i zamiast radości i chęci do życia, wyniesiemy gorzki niesmak i zawód.
Aby dojść do tego celu, trzeba się poddać ustalonym zarządzeniom, rygorowi, dyscyplinie. Pierwszym warunkiem jest bezwzględne posłuszeństwo dla komendanta, przełożonych i ich zarządzeń.
Dyscyplina musi być widoczna na każdym kroku, w każdym czynie i wypływać ze zrozumienia jej potrzeby. Jednym z warunków ładu i porządku jest zastosowanie sprawidliwego podziału pracy. Wyznaczoną
Strona:PL Gibess - Obozownictwo.pdf/18
Ta strona została przepisana.
