Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VII.djvu/209

 REDAKTOR. Do nóg! do stóp tej najpiękniejszej.
 RENA. Jakto? A Niucia?
 REDAKTOR. Nieobecni tracą.
 RENA. Niucia była i...
 REDAKTOR (przerywa). Właśnie dowiedziałem się od Michała, że wyszła przed godziną. Lecz otom u stóp Pani.
 RENA. Pan jest na punkcie zdradzenia Niuci?
 REDAKTOR. Skąd pani to wnosi?
 RENA. Z tego, że pan jest w tej chwili u stóp moich.
 REDAKTOR. To bez konsekwencji.
 RENA. Dlaczego?
 REDAKTOR. Herbem pani biała lilja, dewizą „noli me tangere“.
 RENA. Och, tak dalece...
 REDAKTOR (żywo przysiadając się). Czyżby...
 RENA (patrząc na niego z pod rzęs przymkniętych). Sądzicie, żem pozbawiona kobiecości.
 REDAKTOR. Nigdy!.. — nie umarła, ale śpi.
 RENA. Nawet nie śpi — mogę panu zaręczyć.
 REDAKTOR. Tem lepiej... tem lepiej.
 RENA. Dla kogo?