Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/436

 — Ja?
 — No — tak.
 — Po co? Zawiadomię go później, gdy już stąd wyjedziemy...
 Porzycki zasłania się dymem z cygara.
 — To zła taktyka... — mówi — pan Żebrowski będzie niespokojny, gotów przyjechać.
 Na twarzy Tuśki odbił się przestrach.
 — Tak pan myśli?
 — Ależ tak. Jestem pewny.
 — To... ja napiszę.
 — Chodzi o to, ażeby pani napisała zupełnie tak samo, jak dawniej, tak, jakby się nic nie miało zmienić, jakby pani miała na ulicę Warecką powrócić... rozumie pani?...
 — Rozumiem!... dla uspokojenia i uśpienia podejrzeń.
 — Właśnie.
 — Zaraz napiszę!
 — A ja list odniosę na pocztę.
 Czekał na ów list, przypilnował, skontrolował, żądał, aby Pita dopisała się, włożył w kopertę, wskoczył na rower i sam odwiózł na pocztę.
 — Dzieje się rzecz uczciwa! — myślał tryumfująco.
 Tymczasem w sadybie Obidowskiej na werandzie siedziała Sznapsia, przybyła w odwiedziny, i patrzała swemi wielkiemi, rozumnemi oczyma na Tuśkę.
 — Pani ma w sobie jakieś postanowienie! — wyrzekła nagle ze smutnym uśmiechem.
 Tuśka nie odparła nic.
 Ta tajemnica dławiła ją i dręczyła. Z Porzyckim nie mówiła wcale o przyszłości. Unikał widocznie tej rozmowy, odpowiadał jej wymijająco. A w każdej, choćby najrozumniejszej kobiecie tkwi niepoprawna gadulska.
 Ach! jakże chętnie byłaby Tuśka wypowiedziała wszystko przed Sznapsią.
 Lecz to była dawna kochanka Porzyckiego, ta, na której miejsce wstępować ma Tuśka i to wstrzymuje ją przed wybuchem zwierzeń. Jest to bardzo subtelny i deli-