Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/294

 — Dziękuję — zupełnie zdrowa.
 — Czy wręczono pani cali chloricum?
 — Tak... dziękuję... było już niepotrzebne.
 Tuśka podeszła do drzwi, prowadzących na dziedziniec, i uchyliła je
 — Gaździno!...
 Deszcz lał ciągle szaremi, ukośnemi strugami.
 — Gaździno!...
 Porzycki coś koło roweru majstrował.
 — Pani pamięta? — zapytał — dziś próba, będzie Markowska i Marcin.
 — Pamiętam! — odrzuciła sucho Tuśka.
 Chciała mu rzucić w twarz, iż grać nie będzie, że nie pozwala im, tej bandzie cyganów wtargnąć do swego mieszkania, że nie chce mieć z nimi nic wspólnego, ale coś ją wstrzymywało, paraliżowało jej słowa. Mówiła to sobie wszystko w myśli, głosem wydać nie była w stanie.
 Zwróciła się do swego pokoju. Gdy już była na progu, Porzycki zatrzymał ją słowami:
 — A!... chciałem panią uprzedzić, że dziś nie będziemy jedli razem obiadu. Jestem zaproszony.
 — Do kolegów?
 Twardo popatrzył na nią przez chwilę.
 — Tak! Stamtąd z Marcinem i Markowską do pani przyjadę.
 — A... dobrze!...
 Weszła do siebie i drzwi zamknęła.
 Więc to tak? — myślała — więc to tak się kończą takie... flirty?
 Spojrzała dokoła, szybko pozbierała lampę, marynarkę, drobiazgi Porzyckiego, z któremi, jak sam mówił, »sprowadził się« do niej i oddała je wchodzącej gaździnie.
 — Zanieście to temu panu z przeciwka! — wyrzekła ostro, mierząc blachy i fajanse nienawistnem spojrzeniem.
 Niemniej przecież łowiła uchem, czy nie dosłyszy choć kilku słów, jakiemi Porzycki przyjmie owo odesłanie drobiazgów.