Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/073

 Pan Wentzel tymczasem mieni się na twarzy wszystkiemi kolorami tęczy.
 Boże mój! ona... przez niego cierpi, a on stoi jak wkuty w dywan, nie mając siły, aby powiedzieć słowo na swoje usprawiedliwienie!...
 Ewelinka obserwuje go z pod oka.
 Cieszy się serdecznie rozpaczą wyrytą na chudej twarzy chłopaka.
 Cierpi! mężczyzna cierpi z jej powodu!
 O radości!
 Nie wie jednak jak wybrnąć z tej sytuacyi. Czy, podawszy rękę, zmusić go do uklęknięcia, czy oddalić się, jak „senne zjawisko“, pozostawiając po sobie „szmer jedwabnej szaty“...
 Wybiera to drugie, odkładając tryumf zupełny na później i zerwawszy się z wdziękiem z taburetu, przebiega salon z szelestem świeżych spódniczek a odwróciwszy się na progu rzuca osłupiałemu Wentzlowi dwa słowa:
 — Do wieczora!...
 Lecz scena ta ma świadka w osobie matki-wdowy, która suwa się jak cień po