Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/037

 Ona przestępuje z nogi na nogę, ręce jej machinalnie wyciągają bryty szlafroka.
 — Zostań w domu! — prosi cichutko.
 On odwraca ze zdziwieniem głowę:
 — Poco?
 Tem jednem pytaniem przybija ją do miejsca.
 Tak! — prawda! — poco?
 Taki strojny, mądry, piękny mężczyzna, ma siedzieć w tych trzech klatkach, których okna wychodzą na odludną ulicę...
 Ona — ach! ona to co innego!
 Pragnie go jednak zatrzymać choćby chwilkę jeszcze.
 — A... co chcesz jutro na obiad? — pyta śpiesznie, wciskając głowę pomiędzy ramiona.
 — A!... co chcesz, byle tanie — odpowiada koteczek, otwierając drzwi do przedpokoju — najlepiej barszczyk, bo może późno wrócę...
 Ona już nic nie odpowiada, tylko stoi na środku pokoju, smutna, zgnębiona — ujawniając w ostatnich blaskach zachodzącego słońca swą nędzę opuszczonej i oszukiwanej kobiety.