Strona:PL Gabriela Zapolska - Żabusia. Dziewiczy wieczór.djvu/065

 Bartnicki. Nie, bo szelma uciekł!... jak ostatni tchórz... wyjechał!...

 Żabusia (z uczuciem ulgi). Wyjechał.

 Bartnicki. Ale ja go dogonię!... Rozpytywałem tam o niego w kamienicy, stróża... chciałem wiedzieć mniej więcej coś o nim... i wiesz? ta Maniewiczowa musiała dobrze pieniędzmi sypać, bo o niej stróż ani dudu... a tylko o jakiejś innej, blondynce... o małej... (nagle) Żabcia, czy ty czasem do niego nie chodziła?

 Żabusia (przerażona). Ja?

 Bartnicki. Ty, bo ty masz takie poczciwe serduszko, żeś gotowa dla oddania komuś usługi Bóg wie co zrobić... Mogła cię Maniewiczowa posłać z jaką karteczką, albo z ustnym poleceniem. Powiedz mi, chodziłaś? Lepiej się przyznaj.

 Żabusia. Nie, Raku, nie chodziłam!

 Bartnicki. Jak mnie kochasz?

 Żabusia. Jak cię kocham!

 Bartnicki. Ale pewnie nieraz Maniewiczowa prosiła cię o to?

 Żabusia. Prosiła... ale ja nie chciałam.

 Bartnicki. Oddycham!... Która to godzina? Siódma! Dlaczego ten dziadzio nie przychodzi.

 Żabusia. A po co ci dziadzi?

 Bartnicki. Muszę się z nim naradzić, co zrobić z tym błaznem i jak go odnaleźć.