Strona:PL G de Maupassant Widma wojny.djvu/109

 — Boże miłosierny! Komendancie, toż to kobieta!
 Nie mogę państwu opisać uczucia, bolesnego przerażenia, które mię opanowało w tej chwili. Słowom żołnierza nie chcąc dać wiary, ukląkłem w śniegu, przed tą masą krwawą, bezkształtną...
 Była to rzeczywiście kobieta!
 Żandarmi, przestraszeni, stali obok mnie, oczekując w milczeniu dalszych rozkazów.
 Lecz nie wiedziałem co myśleć, ani co czynić należało...
 Wreszcie, jeden z żandarmów powoli mówić począł:
 — Może szukała swego syna. Pewnie chłopak służy w artyleryi, a ona żadnych nie miała o nim wiadomości.
 A drugi na to:
 — Tak, zapewne tak było!
 A ja, com nie jedną już w życiu widział rzecz okropną, głośno zapłakałem...
 W obliczu tej umarłej, wśród mroźnej nocy, na tej ciemnej równinie, wobec tej tajemnicy, tej kobiety, nieznanej nikomu a niewinnie zamordowanej, odczułem całe znaczenie wyrazu i „Groza“.
 Temi słowy jenerał G. zakończył swe opowiadanie.