Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/315

 — Przysięgam.... Ale zamilknij, nie mów więcej. Zadajesz mi ból straszliwy... zamilknij.
 Drżenie konwulsyjne nagle mu wykrzywiło twarz; gdy minęło, rzekł znowu:
 — Ponieważ tylko parę chwil mamy być razem, nie traćmy ich, lecz skorzystajmy, by się pożegnać. Tak bardzo cię kochałem....
 Westchnęła:
 — A ja... jak ogromnie kocham cię dotąd!
 Znów podjął:
 — Nie zaznałem innego szczęścia, jak przez ciebie. Ostatnie tylko dnie były twarde.... Nie z twojej winy... Ach! moja biedna Any... jakże życie jest czasem smutne... a jak trudno umierać!...
 — Zamilknij, Olivierze. Ja cię błagam....
 Nie zważając na jej prośby, znów mówił:
 — Byłbym pozostał tak szczęśliwym, gdybyś nie była miała córki....
 — Zamilknij... o Boże!... Zamilknij....
 Zdawał się raczej myśleć głośno, niż mówić do niej.
 — Ach! ten, co wymyślił to życie i ludzi, musiał być zupełnie ślepym lub złym....
 — Olivierze, zaklinam cię... jeśli mnie kiedykolwiek kochałeś, zamilknij... nie mów w ten sposób.
 Spojrzał na nią, pochyloną nad nim, z twarzą tak bladą, że sama wyglądała również na umierającą, i zamilkł.